سیاه چاله های فضایی

ستاره های کوچک تر از خورشید بعد از همجوشی تبدیل به کتوله های سفید شده و در فضا سرگردانند. اما ستاره ها باجرم بیشتر از خورشید در 

وکنش همجوشی هسته ای هیدروژن را به هلیوم تبدیل می کنند که گرمای بدست آمده گرانش ستاره را خنثی می کند و این مرحله مدت طولانی

ادامه پیدا می کند. ستاره های توده ای و سنگین خیلی سریع تر از خورشید، هیدوژن خود را می سوزانند. بعد از چند میلیون سال هیدروژن به پایان

رسیده و هلیوم شروع به سوختن می کند و کربن و اکسیژن تولید می کند که این پدیده گرمای اندکی تولید کرده و نمی تواند گرانش ستاره را خنثی

کند و شروع به فروپاشی می کند. وقتی ستاره خیلی کوچک شد و چگالی آن به بینهایت (کوچک شد)  رسید فرایندی که آن را " تکینگی " می نامند

(انفجار) اتفاق می افتد و سیاه چاله متولد می شود. 

البرت انیشتین با ارائه نظریه ی نسبیت خاص نشان داد که اگر سرعت یک شیء  به سرعت نور نزدیک شود، گذشت زمان برایش آهسته تر صورت 

می گیرد. بنابراین اگر بشود با سرعت بیشتر از سرعت نور حرکت کرد زمان به عقب بر می گردد، اما مانع اصلی این است که اگر سرعت جسم به

سرعت نور نزدیک شود جرم نسبی آن به بینهایت میل می کند لذا نمی شود شتابی بیش از سرعت نور پیدا کرد. پس در سیاه چاله ها هنگامی که 

به افق رویداد می رسیم سرعت به دلیل جاذبه بسیار زیاد سیاه چاله بسیار بالا است، در نتیجه گذر زمان بسیار آهسته است. 

سیاه چاله به دلیل اینکه نور از آن خارج نمی گردد، نامرئی است. اما می تواند بودن خود را از راه کنش و واکنش با مواد پیرامون خود نشان دهد یعنی ناحیه ای بسیار خمیده از " فضا _ زمان " که حتی نور نیز نمی تواند از آن فرار کند، پس چون نور نیز نمی تواند از سطح سیاه چاله بازتابیده شود ما آنها

را نمی بینیم. تنها راه مشاهده و درک یک سیاه چاله این است که به دنبال یک چیز توده ای در فضا باشیم که دیگر اجرام به دور آن می گردند. همانند

سیاه چاله هایی که در مرکز کهکشان ها وجود دارند و موجب گردش ستاره ها و گاز ها و. به دور آن می شود. 

یک باور جمعی در میان دانشمندان رو به گسترش است که در مرکز بیشتر کهکشان ها یک سیاه چاله ی کلان جرم وجود دارد که کل کهکشان با 

سرعت بالایی به دور آن می چرخد. برای نمونه در مرکز کهکشان راه شیری یک ابر سیاه چاله به نام " ساگیتاریوس آ " وجود دارد که جرمی برابر 

4 میلیون برابر خورشید دارد.